Ma
filha Clamença ven de capitar son examèn de tresena annada e d'aver
son diplòma de Conselhièra en Economia Sociala e Familha (CESF).
Per faire cortet, se pòt dire que la foncion d'un tal conselhièr
consistís essencialament a ajudar las familhas o las gents en
dificultat a trapar un lotjament e a ensajar de lor balhar qualques
elements de gestion de lor budgèt, generalament fòrça magre, dins
la tòca de lor permetre de viure d'un biais mai decent. Es fòrça
contenta e fòrça gloriosa d'aver capitat perque, per de rasons que
diriái pas tròp claras ni tròp evidentas evocadas per la
professora cargada de la seguir dins la bastison de son memòria,
deguèt cambiar de subjècte al cors del mes de mai darrièr, tant
dire fòrça tard. Aquel cambiament l'aviá un pauc desmoralizada e daissada trantalhanta per çò qu'es de sos astres de succès.
Nosautres,
es a dire ma molhèr e ieu, sèm tanben fòrça contents per ela e
tanben un pauc glorioses d'aquela capitada, perque, del fach del
cambiament que veni de parlar, pendent las vacanças d'estiu e mai
particularament pendent lo mes d'agost, foguèrem requisicionats e
forçats de participar a l'elaboracion del dich memòria. Correccion
de las fautas d'ortografia (e foguèt pas de luxe ?), represa d'unes
passatges o paragrafs pas tròp clars, remesa en forma d'autres,
picatge de l'ensem a l'ordenador e mesa en paginas en respectant plan
las consignas... estampatge e religadura, aquelas darrièras
operacions dins la precipitacion, pr'aquò, malgrat tota la nòstra
bona volontat e totas nos recomandacions, avèm acabat a la lèsta e
es res de o dire.
De
segur, tot aquò foguèt de trabalh e, coma vos ne podètz dobtar, causa de mai d'una repotegada, de mai d'una plorada o, segon las
circonstàncias, d'espofadas. Foguèt tanben, o cal dire, de moments
d'escambi e de discutida fòrça serioses e fòrça engatjats. E o devi confessar, es forçadament mai aisit de o faire ara que tot
es acabat e per lo melhor, qu'aquestes moments de partiment e de
charradissa, quitament se, de còps que i a, foguèron rudes e vius,
son estats per ieu rics e reviscolants. D'efièch, poguèri mesurar e
apreciar cossí l'engatjament de ma filha èra real e prigond. Sa fe
en l'Òme e dins son umanitat me semblèt solidament enrasigat dins
de conviccions e de principis que venián de sas tripas e que
defendiá amb tota l'ardor e tot l'estrambòrd dels seus vint ans.
Son biais de dire que tot èsser uman merita un agach e una man
porgida, que tot èsser uman, qual que siá e d'ont que venga a drech
a sa part de bonaür e que res justifica pas jamai qu'òm l'abandona
a sa misèria e a son desesper m'a
tornat balhar de coratge e de vam. Non pas qu'i cresiái pas mai,
mas, o cal plan reconéisser, la vida d'ara e tot çò que se passa,
tot çò que vesèm o ausissèm, nos fa, de còps que i a, dobtar de
tot e mai de l'òme.
Aquestes
moments foguèron per ieu l'escasença de me remembrar, que, quand èri
jove, ieu tanben voliái faire quicòm per los autres. A una epòca,
lo filme titolat "Es
mièjanuèch doctor Schweitzer"
m'aviái prigondament marcat e
ieu tanben voliái partir... La vida n'a decidit autrament, mas las
conviccions son demoradas. Fin finala, es plan vertat : los chins fan
pas de cats !
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire