mardi 14 février 2012

Sòmi o Realitat ...

Aquel fa pas luènh de 90 linhas, coma aquò preni un pauc d'avança... Bon coratge !


                    Soi aquí, davant mon ecran, coma un con. Non pas perque d'un còp auriái perdut l'idèa super geniala que, sabi pas per quin astre extraordinari, auriá grelhat dins mon cap o, per quin azard inesperat, i seriá passada, mas tot simplament perque coma de costuma soi en pana, sens cap d'idèa, e mai pas lo mendre quicòm de çò que poiriá i semblar.
Los braces balandrejant, la cara descompausada, los uèlhs tresvirats, aqueste ser soi al ras d'una eventuala mas vertadièra depression. Aquela puta d'exercici, i pensi dempuèi la dimenjada. E mai dempuèi la mitat d'aquesta nuèch, que quand me soi levat per anar pissar, prostata obliga, me soi dich, trantalhant, los uèlhs enneblats e en gaitant de pas me mancar : deman te cal absoludament començar per lo blòg coma aquò seràs tranquil e liberat. Que neni ! E mai solatjat d'aver escampat d'aiga, vaquí que lo sòm volguèt pas tornar e çò qu'es devengut per d'unes o puslèu per d'unas un plaser, un mejan agradiu de se dire e de se desvelar sens èsser carcanhats per la censura, veniá per ieu una cachavièlha vertadièra menant mon esperit per mila e una dralhas desbocant immancablament dins lo meteis cuol de sac. Al cap d'un moment longas, alara que pensavi n'aver acabat e qu'esperavi enfin tornar trapar un sòm plan meritat, sabi pas pus per quina mascariá me soi retrobat dins lo fons d'un trauc tant prigond qu'i vesiái quitament pus lo cèl. Curiosament e malgrat la prigondor la temperatura i èra plan agradiva, l'ambient suau e feutrat. Pauc a pauc mos uèlhs s'acostumèron e alara poguèri entreveire l'endrech ont èri tombat. Quina foguèt pas ma suspresa. Èri dins una cambra meravilhosa, supèrbament decorada. Al mitan una subrebèla composicion florala que sas flors m'èran completament inconegudas. Dins un canton, un fuòc fasiá dançar sas flambas que lors ombras sus las parets semblavan de Sevilhanas. Davant el, sus una taula bèla de roire clar pausada sus un tapís coma se vei dins los contes de mila e una nuèches dos veires a pè e una botelha. D'ont veniá, creguèri reconéisser una botelha de vin chanut que son indicibla sabor a de parièr que l'indecéncia de son prètz. En fach, m'apercebèri en i agachant de mai prèp qu'èra un elixir e sus lo moment, dins l'esbleugiment ont me trobavi, ne vegèri pas lo nom. De l'autre costat, una paret que dessús una man delicada e biaissuda n'aviá getat qualques còps de carbon, s'i podiá endevinar de còs denudats e abraçats dins diferentas posicions. Contra aquela paret, un lièch de talha bèla cobèrt de lençòls de tela fina e d'un molon de coissins fòrça mofles esperava segurament la venguda de qualques amorós.
A pena aguèri lo temps de tornar prene mos esperits e d'apasimar mon alen, qu'una creatura meravilhosa faguèt sa dintrada per una pòrta daurada qu'aviái pas remarcada. Una femna supèrba que sas ancas n'èran cobèrtas d'una bèla cabeladura bruna. Leugièrament vestida d'un vèl que daissava entreveire d'un biais plan suggestiu de formas e una pel a faire damnar totes los sants del cèl e de la tèrra... Susprés e completament destimborlat davant una tant granda beutat, totes mos membres se calhèron e mai lo que la morala e las bonas mors m'autorizan pas de nommar aicí e que, l'atge caminant, reagís pas totjorn coma o volriam.
Amb una lascivitat a faire blaimar un mòrt l'incresable creatura se sarrèt de ieu. Son agach a l'encòp prigond e misteriós me trasforèt lo còrs e aguèt l'impression terrible de me retrobar completament nud. Amb una votz a faire bavejar totes los assedats del mond me mormolhèt dins lo cròi de l'aurelha :
"Aicí e ara amb ieu o la vida tota amb la pocion que se trapa sus la taula... La causida t'aparten !"
E sus aquelas paraulas estranhas e misteriosas s'enanèt cap al lièch ont s'ajacèt lascivament sens m'agachar.
Aicí e ara amb ieu malgrat l'estat per lo mens curiós ont me trobavi, a l'encòp euforic e ansiós, comprenguèri sul pic l'allusion, èra sens ambigüitat possible. Mas la vida tota amb la pocion... aiçò èra fòrça mai enigmatic e me daissèt perplèx. Butat mai per lo lagui de pèrdre mos mejans que per lo de resòlvre l'enigma, mas benlèu per aquesit de consiéncia, me precipitèri sus la botelha per ne legir l'etiqueta. I èra escrich en letras bèlas d'aur : elixir del saber. Al revèrs, e sens d'autras explicas, aquela citacion d'un illustre inconegut : Lo saber rend liure...
Sul pic tot aquò me pareguèt derisòri e sens cap d'interès. L'ora èra segurament pas als estudis pas pus qu'a la facultat o a las charradissas, tant bèlas que sián, dels professors, tot aquò me fasiá subran cagar. Aviái qu'una sola enveja, la de me limpar dins aquel lièch d'i tornar trapar l'inconeguda belesa e de m' abandonar a sos fantasmas los mai fòls.
Mas alara que m'aprestavi a rejónher l'objècte de mos desirs, doas mirgonetas parièr a las dels dessenhs animats de "Wal Disney" sortiguèron plan planet d'un trauc pichon que dins la mièja escurina se vesiá pas. Sens cap de crenhença e mai amb un pauc d'arrogància venguèron drech sus ieu. A mesura qu'avançavan creissián e se tresmudavan en mascas. Quand foguèron a ma nautor, malgrat lor nas crocut e las pustulas qu'avián sus lor cara creguèri las reconéisser. La primièra brandissiá un drapèl roge amb en son mitan una crotz jauna, l'autra vestida d'un camison ont se podiá legir La Talvera la seguissiá de prèp en jogant d'una mena d'autbòi. Avián l'aire fòrça afiscadas subretot la primièra que barjacava sens relambi. Faguèron una ronda a l'entorn de ieu sus l'aire plan conegut de Fraire Jaume dormissètz, dormissètz... Al cap de tres torns s'arrestèron d'un còp e, alara que la jogaira d'autbòi cofèt un turbant color sang e aur, l'autra se mudèt en un serpatàs que se bidorsava e dançava davant ieu al ritme de la musica. Quand foguèt a l'auçada de mos uèlhs, vegèri los seus, pichòts, jaunes, lusents. Los nòstres agaches s'afrontèron una mièja segonda, mas poguèri pas tenir l'intensitat d'ipnòsi del seu e foguèri obligat de tancar los uèlhs coma se un sòm prigond m'envasissiá. Alara una votz melodiosa e doça mas un brin sadica me mormolhar maliciosament a l'aurelha : te cal faire ton blòg Jaumet... Mèfi te ! Lo temps va te mancar... despachas te... Cossí pòt trantalhar entre lo plaser d'un brieu e lo saber etèrn... a ton atge... que pòs encara esperar ?
Anem ! Las jovenetas de la fac t'an fa pèrdre l'estela, t'an completament desvariat. Paure Jaume, es temps de tornar sus tèrra e de te metre seriosament al trabalh...
Aprèp un esfòrç que me pareguèt longas e quasiment subre-uman dobriguèri grand los uèlhs. Fasiá nuèch. Èri dins mon lièch a l'encòp regolant de susor e tremolejant de freg. Lo revelh clucatejava en verd e marcava tres oras e mièja. Faguèri ni una ni dos, me levèri d'un còp e anèri al burèu per enfin me desbarrassar d'aquela puta de prètzfach. Me caliá getar sus lo papièr sens pèrdre de temps e de detalhs aquel sòmi a l'encòp afrós e meravilhós. E vaquí, ara es causa facha. Damatge que me remembre pas tan sovent de mos pantaises, benlèu que mon trabalh per lo blòg se'n trapariá facilitat.
E encara ! Que causir entre lo plaser, lo plaser de la car e lo del saber, de la coneissença, ne vaquí una question que meritariá benlèu qu'òm prene lo temps d'i soscar... Mas al fons los dos son segurament conciliables sens que l'un posca pas nòser a l'autre. En fach, lo saber e lo plaser an al mens quicòm en comun : quand se pòt, se sap pas encara ; quand se sap, se pòt pas pus...

1 commentaire:

  1. Jaume, te fau arresta de dire: "sabi pas far, sabi pas de que dire, sabi pas cossi fasetz per troba aquo, sabi pas, sabi pas, sabi pas..."! Lou cop que vèn, se t'ausisse dire quaucarèn coume aco te mandarai au cantoun de la biboc!

    RépondreSupprimer