Sabi
que vau afortir ma reputacion de repapiaire vièlh, mas me'n foti !
Non solament, devi faire mas trentas linhas e en mai, es lèu la fin
del semèstre e soi en retard per lo trabalh que me cal tornar
subretot a Maria-Joana. Alara ai pas lo temps de me curar lo cap per
ensajar de trapar un subjècte original. Coma anonciat dins lo
darrièr pòst, me'n vau encara vos parlar de grépia e mai
particularament dels santons que preferissi.
D'en
primièr, cal dire que los santons vertadièrs que, coma cadun o sap
son nascuts en Provença, devon èsser fargats en argela. Tot çò
qu'es fach en gip e, a mai fòrta rason, en plastic pòt pas cap
portar lo nom de santon. Lo mòtle pòt èsser en gip, mas lo santon,
el, es d'argela. Coma lo Creator modelèt lo primièr òme amb
d'argila, del meteis biais, cal que lo mèstre santonièr faiçone lo
santon amb d'argela pastada de sas mans. Perque lo santonièr, el
tanben, es un vertadièr creator e tot son art consistís en balhar
una arma al personatge pichòt sortit de son mòtle.
Entre
los mieus santons preferits, los primièrs que citarai son los
pastres e aquò per mantuna rason. Son eles que foguèron los
primièrs de recebre la novèla bona. Es eles que los angèls
desrevelhèron en cantant per lor dire qu'un pichòt èra nascut e que
lo caliá anar saludar. Segurament foguèron causits perque èran de
gents simplas mas tanben de gents acostumats a costejar los mistèris
de la vida. A viure de longa dins la natura, ne coneisson totes los
secrets e las nuèches quand, al mitan de lors beligas lo cap pausat
sus lo flanc de lor chin, s'endormisson en badant lo cèl, sabon
que las estèlas velhan sus eles.
Un
autre que m'agrada fòrça es lo que la tradicion provençala a
costuma de nomenar lo ravi. Lo mond dison sovent qu'es lo
baug, lo nèci del vilatge, lo que se'n ditz a Marselha : es plan
brave per pas dire qu'es colhon. Benlèu qu'endacòm es un pauc
simplet, mas fin finala es lo que sap mièlhs se meravilhar. Es un
contemplatiu que sap naturalament veire e apreciar lo bèl dins las
causas simplas de la vida vidanta. Sap prene lo temps de las tastar e
de se'n contentar. Es urós tot simplament e sap faire partejar son
bonur a los que l'enròdan. Dins la pastorala d'Ivan Audouard, qu'a
passat son enfància en Arles, lo ravi pren l'òrb per lo braç e li
ditz : "Cal que siás urós ça
que la, un jorn coma uèi. Ven amb ieu, te contarai tot, te dirai
cossí se passa, fai me fisança ai d'imaginacion. Coma o te
dirai, ieu, aquò serà encara mai verai que natura."
Vaquí,
i auriá encara fòrça de causas de dire sus los santons perqué son
nombroses e cadun a la seuna particularitat. Sens comptar que dempuèi
qualques annadas son tornats a la mòda e que i a un fum de joves e
novèls santonièrs que fan de causas fòrça polidas. Mas, cresi que
vau arrestar aquí ma saga que, puslèu que de charrar sus aquel
subjècte, me cal metre sul pic al trabalh se que non ma grépia serà
pas prèsta per Nadal. Se ma japa ne vos a balhat l'enveja, trantalhetz pas de venir la veire, es amb un plaser grandàs que la
vos farai descobrir.
N.B
: pas res de veire amb l'istòria de las estampas chineses...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire