Perqué pas? Ma femna a benlèu rason... Qual sap ?

         Sabi pas perqué, mas ai de mai en mai de dificultats per trapar un subjècte que me paresca interessant e digne d'interès o puslèu un subjècte que m'inspira sufisentament per ne far un article, un pòst coma se ditz dins aquel cas. Coma la causa me tarabastava al ponch de m'empachar de dormir, creguèri bon de me'n dobrir a ma femna. Segurament que, coma per d'autras causas mai intimas, lo moment foguèt mal causit... Dins un rondinament dificilament perceptible, aquesta me faguèt comprendre que, benlèu, me preniái tròp lo cap per pas grand causa e, qu'al fons, benlèu qu'un pauc mai de simplicitat me permetriá de complir mon prètzfach mai aisidament e subretot mai lèu. Fin finala degun me demandava pas de faire una dissertacion filosofica e, vist l'ora tardiva qu'èra, la nuèch essent bona conselhièra, valiá melhor que dormisca, i veiriái segurament mai clar l'endeman.

Sus qué, ma femna faguèt una mièja virada e cabussèt dins un sòm prigond, lo del just, me daissant en presa a mas interrogacions tant cagantas coma lancejantas.

Pas tròp convencut mas puslèu perplèx, decidiguèri d'optar per la solucion de ma mitat e a mon torn me virèri per daissar mon esperit naufragar dins los braces gracioses de Morfèu.

Pecaire ! paure de ieu ! lo sòm venguèt pas e malgrat mon aplicacion a ensajar de regular la meuna respiracion e de me destendre lo mai possible, pas res i faguèt, demoravi un long moment desrevelhat a soscar çò que, dins lo cap de ma femna, podiá voler dire : d'èsser mai simple...

Se simple voliá dire futil, vertat es, aquò es pas per ieu. E, a la risca de paréisser pretensiós preferissi èsser mal jutjat puslèu que de me congostar, coma o fa un molon de politicaires, que sián tanplan òmes o femnas tant de drecha coma d'esquèrra, dins un discors cròi, desprovesit de sens, tant dire vuèg e sens cap d'interés per degun. S'ausisson parlar plan mai que s'investisson. Benlèu e al limit, es çò que soi a far sul pic.

Se simple voliá dire acceptar de partejar amb los autres e mai particularament amb d'amics un moment de sa vida si que non intima, mas un pauc mai personala per que los autres nos conéisser un pauc mièlhs, un pauc mai prigondament, es a dire per que los autres nos descobriscan un pauc mièlhs tals coma sèm delà de l'imatge que volèm plan balhar de nos meteis, alara aquò es una autra question e es pas tant evident d'i portar sul pic una responsa onèsta. En fach, dins aquel cas, simple vòl dire d'acceptar que çò que sèm realament, çò que vivèm, pensam o fasèm pòt aver un interès per los autres e mai se tot aquò nos sembla marcat d'una banalitat gaire estrambordanta.

Es benlèu dins aquela dralha que me caldriá cercar. La simplicitat pòt èsser reala e vertadièra pas que per lo qu'a l'umilitat de saber s'acceptar tal qu'es. Mas o sabi plan, es pas totjorn aisit.

E puèi, sabi pas perqué, lo sòm sembla m'envasir...