Sòmi o Realitat ...

Aquel fa pas luènh de 90 linhas, coma aquò preni un pauc d'avança... Bon coratge !

                    Soi aquí, davant mon ecran, coma un con. Non pas perque d'un còp auriái perdut l'idèa super geniala que, sabi pas per quin astre extraordinari, auriá grelhat dins mon cap o, per quin azard inesperat, i seriá passada, mas tot simplament perque coma de costuma soi en pana, sens cap d'idèa, e mai pas lo mendre quicòm de çò que poiriá i semblar.

Los braces balandrejant, la cara descompausada, los uèlhs tresvirats, aqueste ser soi al ras d'una eventuala mas vertadièra depression. Aquela puta d'exercici, i pensi dempuèi la dimenjada. E mai dempuèi la mitat d'aquesta nuèch, que quand me soi levat per anar pissar, prostata obliga, me soi dich, trantalhant, los uèlhs enneblats e en gaitant de pas me mancar : deman te cal absoludament començar per lo blòg coma aquò seràs tranquil e liberat. Que neni ! E mai solatjat d'aver escampat d'aiga, vaquí que lo sòm volguèt pas tornar e çò qu'es devengut per d'unes o puslèu per d'unas un plaser, un mejan agradiu de se dire e de se desvelar sens èsser carcanhats per la censura, veniá per ieu una cachavièlha vertadièra menant mon esperit per mila e una dralhas desbocant immancablament dins lo meteis cuol de sac. Al cap d'un moment longas, alara que pensavi n'aver acabat e qu'esperavi enfin tornar trapar un sòm plan meritat, sabi pas pus per quina mascariá me soi retrobat dins lo fons d'un trauc tant prigond qu'i vesiái quitament pus lo cèl. Curiosament e malgrat la prigondor la temperatura i èra plan agradiva, l'ambient suau e feutrat. Pauc a pauc mos uèlhs s'acostumèron e alara poguèri entreveire l'endrech ont èri tombat. Quina foguèt pas ma suspresa. Èri dins una cambra meravilhosa, supèrbament decorada. Al mitan una subrebèla composicion florala que sas flors m'èran completament inconegudas. Dins un canton, un fuòc fasiá dançar sas flambas que lors ombras sus las parets semblavan de Sevilhanas. Davant el, sus una taula bèla de roire clar pausada sus un tapís coma se vei dins los contes de mila e una nuèches dos veires a pè e una botelha. D'ont veniá, creguèri reconéisser una botelha de vin chanut que son indicibla sabor a de parièr que l'indecéncia de son prètz. En fach, m'apercebèri en i agachant de mai prèp qu'èra un elixir e sus lo moment, dins l'esbleugiment ont me trobavi, ne vegèri pas lo nom. De l'autre costat, una paret que dessús una man delicada e biaissuda n'aviá getat qualques còps de carbon, s'i podiá endevinar de còs denudats e abraçats dins diferentas posicions. Contra aquela paret, un lièch de talha bèla cobèrt de lençòls de tela fina e d'un molon de coissins fòrça mofles esperava segurament la venguda de qualques amorós.

A pena aguèri lo temps de tornar prene mos esperits e d'apasimar mon alen, qu'una creatura meravilhosa faguèt sa dintrada per una pòrta daurada qu'aviái pas remarcada. Una femna supèrba que sas ancas n'èran cobèrtas d'una bèla cabeladura bruna. Leugièrament vestida d'un vèl que daissava entreveire d'un biais plan suggestiu de formas e una pel a faire damnar totes los sants del cèl e de la tèrra... Susprés e completament destimborlat davant una tant granda beutat, totes mos membres se calhèron e mai lo que la morala e las bonas mors m'autorizan pas de nommar aicí e que, l'atge caminant, reagís pas totjorn coma o volriam.

Amb una lascivitat a faire blaimar un mòrt l'incresable creatura se sarrèt de ieu. Son agach a l'encòp prigond e misteriós me trasforèt lo còrs e aguèt l'impression terrible de me retrobar completament nud. Amb una votz a faire bavejar totes los assedats del mond me mormolhèt dins lo cròi de l'aurelha :

"Aicí e ara amb ieu o la vida tota amb la pocion que se trapa sus la taula... La causida t'aparten !"

E sus aquelas paraulas estranhas e misteriosas s'enanèt cap al lièch ont s'ajacèt lascivament sens m'agachar.

Aicí e ara amb ieu malgrat l'estat per lo mens curiós ont me trobavi, a l'encòp euforic e ansiós, comprenguèri sul pic l'allusion, èra sens ambigüitat possible. Mas la vida tota amb la pocion... aiçò èra fòrça mai enigmatic e me daissèt perplèx. Butat mai per lo lagui de pèrdre mos mejans que per lo de resòlvre l'enigma, mas benlèu per aquesit de consiéncia, me precipitèri sus la botelha per ne legir l'etiqueta. I èra escrich en letras bèlas d'aur : elixir del saber. Al revèrs, e sens d'autras explicas, aquela citacion d'un illustre inconegut : Lo saber rend liure...

Sul pic tot aquò me pareguèt derisòri e sens cap d'interès. L'ora èra segurament pas als estudis pas pus qu'a la facultat o a las charradissas, tant bèlas que sián, dels professors, tot aquò me fasiá subran cagar. Aviái qu'una sola enveja, la de me limpar dins aquel lièch d'i tornar trapar l'inconeguda belesa e de m' abandonar a sos fantasmas los mai fòls.

Mas alara que m'aprestavi a rejónher l'objècte de mos desirs, doas mirgonetas parièr a las dels dessenhs animats de "Wal Disney" sortiguèron plan planet d'un trauc pichon que dins la mièja escurina se vesiá pas. Sens cap de crenhença e mai amb un pauc d'arrogància venguèron drech sus ieu. A mesura qu'avançavan creissián e se tresmudavan en mascas. Quand foguèron a ma nautor, malgrat lor nas crocut e las pustulas qu'avián sus lor cara creguèri las reconéisser. La primièra brandissiá un drapèl roge amb en son mitan una crotz jauna, l'autra vestida d'un camison ont se podiá legir La Talvera la seguissiá de prèp en jogant d'una mena d'autbòi. Avián l'aire fòrça afiscadas subretot la primièra que barjacava sens relambi. Faguèron una ronda a l'entorn de ieu sus l'aire plan conegut de Fraire Jaume dormissètz, dormissètz... Al cap de tres torns s'arrestèron d'un còp e, alara que la jogaira d'autbòi cofèt un turbant color sang e aur, l'autra se mudèt en un serpatàs que se bidorsava e dançava davant ieu al ritme de la musica. Quand foguèt a l'auçada de mos uèlhs, vegèri los seus, pichòts, jaunes, lusents. Los nòstres agaches s'afrontèron una mièja segonda, mas poguèri pas tenir l'intensitat d'ipnòsi del seu e foguèri obligat de tancar los uèlhs coma se un sòm prigond m'envasissiá. Alara una votz melodiosa e doça mas un brin sadica me mormolhar maliciosament a l'aurelha : te cal faire ton blòg Jaumet... Mèfi te ! Lo temps va te mancar... despachas te... Cossí pòt trantalhar entre lo plaser d'un brieu e lo saber etèrn... a ton atge... que pòs encara esperar ?

Anem ! Las jovenetas de la fac t'an fa pèrdre l'estela, t'an completament desvariat. Paure Jaume, es temps de tornar sus tèrra e de te metre seriosament al trabalh...

Aprèp un esfòrç que me pareguèt longas e quasiment subre-uman dobriguèri grand los uèlhs. Fasiá nuèch. Èri dins mon lièch a l'encòp regolant de susor e tremolejant de freg. Lo revelh clucatejava en verd e marcava tres oras e mièja. Faguèri ni una ni dos, me levèri d'un còp e anèri al burèu per enfin me desbarrassar d'aquela puta de prètzfach. Me caliá getar sus lo papièr sens pèrdre de temps e de detalhs aquel sòmi a l'encòp afrós e meravilhós. E vaquí, ara es causa facha. Damatge que me remembre pas tan sovent de mos pantaises, benlèu que mon trabalh per lo blòg se'n trapariá facilitat.

E encara ! Que causir entre lo plaser, lo plaser de la car e lo del saber, de la coneissença, ne vaquí una question que meritariá benlèu qu'òm prene lo temps d'i soscar... Mas al fons los dos son segurament conciliables sens que l'un posca pas nòser a l'autre. En fach, lo saber e lo plaser an al mens quicòm en comun : quand se pòt, se sap pas encara ; quand se sap, se pòt pas pus...

Perqué pas? Ma femna a benlèu rason... Qual sap ?

         Sabi pas perqué, mas ai de mai en mai de dificultats per trapar un subjècte que me paresca interessant e digne d'interès o puslèu un subjècte que m'inspira sufisentament per ne far un article, un pòst coma se ditz dins aquel cas. Coma la causa me tarabastava al ponch de m'empachar de dormir, creguèri bon de me'n dobrir a ma femna. Segurament que, coma per d'autras causas mai intimas, lo moment foguèt mal causit... Dins un rondinament dificilament perceptible, aquesta me faguèt comprendre que, benlèu, me preniái tròp lo cap per pas grand causa e, qu'al fons, benlèu qu'un pauc mai de simplicitat me permetriá de complir mon prètzfach mai aisidament e subretot mai lèu. Fin finala degun me demandava pas de faire una dissertacion filosofica e, vist l'ora tardiva qu'èra, la nuèch essent bona conselhièra, valiá melhor que dormisca, i veiriái segurament mai clar l'endeman.

Sus qué, ma femna faguèt una mièja virada e cabussèt dins un sòm prigond, lo del just, me daissant en presa a mas interrogacions tant cagantas coma lancejantas.

Pas tròp convencut mas puslèu perplèx, decidiguèri d'optar per la solucion de ma mitat e a mon torn me virèri per daissar mon esperit naufragar dins los braces gracioses de Morfèu.

Pecaire ! paure de ieu ! lo sòm venguèt pas e malgrat mon aplicacion a ensajar de regular la meuna respiracion e de me destendre lo mai possible, pas res i faguèt, demoravi un long moment desrevelhat a soscar çò que, dins lo cap de ma femna, podiá voler dire : d'èsser mai simple...

Se simple voliá dire futil, vertat es, aquò es pas per ieu. E, a la risca de paréisser pretensiós preferissi èsser mal jutjat puslèu que de me congostar, coma o fa un molon de politicaires, que sián tanplan òmes o femnas tant de drecha coma d'esquèrra, dins un discors cròi, desprovesit de sens, tant dire vuèg e sens cap d'interés per degun. S'ausisson parlar plan mai que s'investisson. Benlèu e al limit, es çò que soi a far sul pic.

Se simple voliá dire acceptar de partejar amb los autres e mai particularament amb d'amics un moment de sa vida si que non intima, mas un pauc mai personala per que los autres nos conéisser un pauc mièlhs, un pauc mai prigondament, es a dire per que los autres nos descobriscan un pauc mièlhs tals coma sèm delà de l'imatge que volèm plan balhar de nos meteis, alara aquò es una autra question e es pas tant evident d'i portar sul pic una responsa onèsta. En fach, dins aquel cas, simple vòl dire d'acceptar que çò que sèm realament, çò que vivèm, pensam o fasèm pòt aver un interès per los autres e mai se tot aquò nos sembla marcat d'una banalitat gaire estrambordanta.

Es benlèu dins aquela dralha que me caldriá cercar. La simplicitat pòt èsser reala e vertadièra pas que per lo qu'a l'umilitat de saber s'acceptar tal qu'es. Mas o sabi plan, es pas totjorn aisit.

E puèi, sabi pas perqué, lo sòm sembla m'envasir...

Umor de vièlh per los vièlhs !!!

Coma de vòts...

Coma ai pas agut lo temps de tornar prene lo ritme e per me faire perdonar, vos porgissi  aquel poèma de Leon Còrdas per pròva de mon afeccion...


               Olius al vent
               cantar de l'ama
               anar del temps
                                                     Felhum d'argent
                                                     qu'al jorn ardent
                                                     plega sa rama,
                                                     frut ametlenc
                                                     patz e vivent
                                                     per l'an que ven 
                                                                                           Olius al vent
                                                                                           destin de l'ama
                                                                                           cantar del temps.


                                                                                                                                   Leon Còrdas

Umor !

 

                                 Per faire sorire la Melania 
                                 que prenguèt una multa                 
                                 polideta i a gaire...

Promés ! es lo darrièr còp !

                 Sabi que vau afortir ma reputacion de repapiaire vièlh, mas me'n foti ! Non solament, devi faire mas trentas linhas e en mai, es lèu la fin del semèstre e soi en retard per lo trabalh que me cal tornar subretot a Maria-Joana. Alara ai pas lo temps de me curar lo cap per ensajar de trapar un subjècte original. Coma anonciat dins lo darrièr pòst, me'n vau encara vos parlar de grépia e mai particularament dels santons que preferissi.

D'en primièr, cal dire que los santons vertadièrs que, coma cadun o sap son nascuts en Provença, devon èsser fargats en argela. Tot çò qu'es fach en gip e, a mai fòrta rason, en plastic pòt pas cap portar lo nom de santon. Lo mòtle pòt èsser en gip, mas lo santon, el, es d'argela. Coma lo Creator modelèt lo primièr òme amb d'argila, del meteis biais, cal que lo mèstre santonièr faiçone lo santon amb d'argela pastada de sas mans. Perque lo santonièr, el tanben, es un vertadièr creator e tot son art consistís en balhar una arma al personatge pichòt sortit de son mòtle.

Entre los mieus santons preferits, los primièrs que citarai son los pastres e aquò per mantuna rason. Son eles que foguèron los primièrs de recebre la novèla bona. Es eles que los angèls desrevelhèron en cantant per lor dire qu'un pichòt èra nascut e que lo caliá anar saludar. Segurament foguèron causits perque èran de gents simplas mas tanben de gents acostumats a costejar los mistèris de la vida. A viure de longa dins la natura, ne coneisson totes los secrets e las nuèches quand, al mitan de lors beligas lo cap pausat sus lo flanc de lor chin, s'endormisson en badant lo cèl, sabon que las estèlas velhan sus eles.

Un autre que m'agrada fòrça es lo que la tradicion provençala a costuma de nomenar lo ravi. Lo mond dison sovent qu'es lo baug, lo nèci del vilatge, lo que se'n ditz a Marselha : es plan brave per pas dire qu'es colhon. Benlèu qu'endacòm es un pauc simplet, mas fin finala es lo que sap mièlhs se meravilhar. Es un contemplatiu que sap naturalament veire e apreciar lo bèl dins las causas simplas de la vida vidanta. Sap prene lo temps de las tastar e de se'n contentar. Es urós tot simplament e sap faire partejar son bonur a los que l'enròdan. Dins la pastorala d'Ivan Audouard, qu'a passat son enfància en Arles, lo ravi pren l'òrb per lo braç e li ditz : "Cal que siás urós ça que la, un jorn coma uèi. Ven amb ieu, te contarai tot, te dirai cossí se passa, fai me fisança ai d'imaginacion. Coma o te dirai, ieu, aquò serà encara mai verai que natura."

Vaquí, i auriá encara fòrça de causas de dire sus los santons perqué son nombroses e cadun a la seuna particularitat. Sens comptar que dempuèi qualques annadas son tornats a la mòda e que i a un fum de joves e novèls santonièrs que fan de causas fòrça polidas. Mas, cresi que vau arrestar aquí ma saga que, puslèu que de charrar sus aquel subjècte, me cal metre sul pic al trabalh se que non ma grépia serà pas prèsta per Nadal. Se ma japa ne vos a balhat l'enveja, trantalhetz pas de venir la veire, es amb un plaser grandàs que la vos farai descobrir.

N.B : pas res de veire amb l'istòria de las estampas chineses...

De la grépia e dels santons...

                             Coma o disiái lo còp passat, la grépia e los santons son de causas o, puslèu, de subjèctes que m'agradan fòrça e es totjorn amb fòrça plaser e mai, de còps que i a, fòrça estrambòrd que ne parli. Levat qualques afogats rescontrats per talastre dins las diferentas fièras ont me plai de furgar quand Nadal se sarra, me soi sovent mainat que, per fòrça gents, e mai demest mos pròches, la grépia èra pas quicòm que meritava pas qu'òm s'i atardiva longtemps dessús. Per aqueles, segur, la grépia fa partida del païsatge de Nadal, mas al meteis títol que fòrça d'autras causas, sens mai. Per eles la grépia fa partida de la tradicion o del folclòre, aquò depend, mas es puslèu un afar de dròlles e, en tot cas, es sovent per los enfants, que considèran que la cal far. Los grands, los adultes, eles, qu'an de causas mai seriosas de tractar, las crompas, los repaisses, las decoracions e sabi pas qué mai encara, al mitan d'un fum de pampalhetas, d'auripèls e autras garlandas clucatejantas o pas. E mai jos lor aspècte simpatic de calor e de doçor plan feutradas, los mercats de Nadal ne demòran pas mens de mercats. Nadal es pas pus, e per fòrça mond, qu'un afar comercial qu' a completament perdut son arma.

Coma lo darrièr còp, a la risca de passar per un vièlh rondinaire passat de moda, çò que m'agrada dins la grépia, es mai que mai sa simplicitat. Es simpla dins sa realizacion e dins çò que torna presentar. Una grépia vertadièra facha, coma se ditz, dins la règla de l'art, es fargada sonque amb d'elements naturals. Levat lo papièr dich de grépia e encara, lo demai ven de la natura que nos environa. La mossa d'en primièr, per ieu es l'element essencial e un "material" fòrça aisit de trabalhar, las pèiras de la nòstra garriga mai o mens traucadas per l'aiga, dels pès de frigola un pauc bestòrt que semblan a meravilha als olius d'en çò nòstre, de tèrra de colors diferentas, de la grava pichòta e encara un fum d'autres elements vegetals que, quitament en aquela passa d'ivèrn, la nòstra natura nos balha tant largament. Tot aquò es pas car, cal simplament prene lo temps d'anar caminar un pauc a l'entorn d'en çò sieu e dobrir los uèlhs e subretot l' imaginacion...

La grépia es tanben la representacion simpla e non pas simplista d'un mond pichòt, solide, un pauc idealizat, mas un mond qu'es pas tan luènh de lo que m'agrada, un mond ont cadun a sa plaça, qual que siá, e ont cadun es acceptat coma es e amb çò qu'es. E mai lo caraco que se ditz tanben lo bomian, tant dire l'estrangièr. Cadun ven veire lo nenet amb çò que lo caracteriza dins la vida vidanta e mai particularament las marcas de son mestièr, mas aquò sens faire de manièras, sens precedéncia ni formalitat. Cadun pòrta quicòm, quicòm, segur, que li ten de còr e es aquò que li balha sa valor tota, mas pas un quicòm per ne metre plen la vista o per faire lo bèl... Dins aquel mond, ont lo temps sembla pendolat, las gents galaupan pas dins totes los senses a la cerca de la darrièra trobalha a la mòda, coneisson lo prètz de las causas e subretot lo de la vida. Sabi, tot aquò pòt paréisser ninòi e faire gentilament sorire lo legeire. Me'n chauti ! m'agrada en badant la grépia de somiar e de creire qu'un tal mond es encara possible.

Lo còp venent, al risc de vos conflar, vos parlarai dels santons que preferissi...   

Ja, los santons son de retorn...

                              Segur, qu'a l'ora dels jòcs vidèos e de totes los imatges que venon cada jorn per de mejans de longa renovelats nos enaigar e nos entraïnar dins una correguda totjorn mai bauja e totjorn mai embriagadoira, convidar son legeire a prene qualques segondas per parlar de grépia e de santons pòt paréisser una escomesa un pauc fòla, la d'un vièlh caluc, d'un vièlh endarreirat mai pròche de l'aira dels dinosaures qu'aquela de facebook o de twitter o de sabi pas qué encara.

E ben, a la risca d'èsser legit per degun, se que non per la nòstra cara Melania, del fach qu'es son dever e qu'en nos impausant, e mai fòrça aimablament, aquel trabalh setmanièr sabiá a quals torments o, pièger encara, a quals suplicis s'engatjava, m'escampi bravament dins aquel subjècte e aquò per mantuna rason que me ten de còr e, qu'uèi, ai l'enveja de partejar amb los que o volràn plan.

De'n primièr, es que Nadal se sarra a bèlas cambadas e que dins quatre matins tot serà ja acabat. Las fièras als santons an ja començat un pauc d'en pertot e lo calendièr fins al cap del mes de decembre es claufit (se volètz i anar). Aquesta annada la de Marselha (veire lo site), la mai anciana e la mai coneguda de totas començarà mai lèu que las annadas precedentas, lo 19 de novembre, lo meteis jorn que lo salon d'Arles (veire lo site). Mas d'autras tanben meritan l'alongui. Per parlar pas que de las que se debanan pas tròp luènh d'en çò nòstre, la de Tarascon o de Castèlrainal son d'una fòrça bona tenguda. La causida dels santonièrs i es tant larga coma lo dels estils de santons e tanben, o cal dire, de lo dels prèses. Mas basta ! Quand òm aima, coma se ditz, se compta pas.... Ailàs ! O cal pasmens faire se que non, pecaire ! vos retrobaretz lèu fach coma l'enfant Jèsus, sus la palha.

Mas, tròbi fòrça agradiu, e ieu, en tot cas, i preni fòrça plaser, d'anar d'una banca a l'autra e d'agachar los mila e un detalhs que fan que cada santon es particular. E mai, se per la màger part son totes sortits d'un meteis mòtle*, cadun, un aprèp l'autre, es passat dins las mans del mèstre santonièr un pauc coma per se faire vestir, es a dire per se faire pintrar del cap als pès. E en aquò, cadun es un pèça unenca. D'efièch, e mai se a primièra vista se semblan, son totes diferents. Es per aquò que cal prene lo temps de causir lo seu. Lo que vendrà lo vòstre perque, vos solet, coneisseretz lo detalh que lo vos a fach causir.

Es en aquò, qu'en defòra de sa dimension religiosa, tròbi que la grépia pòrta en ela un vertadièr messatge de simpla umanitat. Tant nombroses que siam e mai al mitan de la molonada la mai anonima, cadun garda çò que fa d'el un èsser unic, un èsser particular, çò que fa d'el qu'un jorn serà, el tanben, causit e aimat...

Ai encara un fum de causas de partejar sus aquel subjècte amb los coratjoses que son demorats amb ieu fins aquí. Mas me cal gardar de la matèria per los còps que venon.

*(pròpri, ça que la, a cada santonièr)
Aicí traparetz lo site d'un vesin amorós dels santons

Un pauc d'umor...

Aital, n'i a per totes ! E las jovenetas que me supòrtan de longa als corses poiràn pas dire que soi un masclàs afrós...

Osca ! a ma Filha...

               Ma filha Clamença ven de capitar son examèn de tresena annada e d'aver son diplòma de Conselhièra en Economia Sociala e Familha (CESF). Per faire cortet, se pòt dire que la foncion d'un tal conselhièr consistís essencialament a ajudar las familhas o las gents en dificultat a trapar un lotjament e a ensajar de lor balhar qualques elements de gestion de lor budgèt, generalament fòrça magre, dins la tòca de lor permetre de viure d'un biais mai decent. Es fòrça contenta e fòrça gloriosa d'aver capitat perque, per de rasons que diriái pas tròp claras ni tròp evidentas evocadas per la professora cargada de la seguir dins la bastison de son memòria, deguèt cambiar de subjècte al cors del mes de mai darrièr, tant dire fòrça tard. Aquel cambiament l'aviá un pauc desmoralizada e daissada trantalhanta per çò qu'es de sos astres de succès.

Nosautres, es a dire ma molhèr e ieu, sèm tanben fòrça contents per ela e tanben un pauc glorioses d'aquela capitada, perque, del fach del cambiament que veni de parlar, pendent las vacanças d'estiu e mai particularament pendent lo mes d'agost, foguèrem requisicionats e forçats de participar a l'elaboracion del dich memòria. Correccion de las fautas d'ortografia (e foguèt pas de luxe ?), represa d'unes passatges o paragrafs pas tròp clars, remesa en forma d'autres, picatge de l'ensem a l'ordenador e mesa en paginas en respectant plan las consignas... estampatge e religadura, aquelas darrièras operacions dins la precipitacion, pr'aquò, malgrat tota la nòstra bona volontat e totas nos recomandacions, avèm acabat a la lèsta e es res de o dire.

De segur, tot aquò foguèt de trabalh e, coma vos ne podètz dobtar, causa de mai d'una repotegada, de mai d'una plorada o, segon las circonstàncias, d'espofadas. Foguèt tanben, o cal dire, de moments d'escambi e de discutida fòrça serioses e fòrça engatjats. E o devi confessar, es forçadament mai aisit de o faire ara que tot es acabat e per lo melhor, qu'aquestes moments de partiment e de charradissa, quitament se, de còps que i a, foguèron rudes e vius, son estats per ieu rics e reviscolants. D'efièch, poguèri mesurar e apreciar cossí l'engatjament de ma filha èra real e prigond. Sa fe en l'Òme e dins son umanitat me semblèt solidament enrasigat dins de conviccions e de principis que venián de sas tripas e que defendiá amb tota l'ardor e tot l'estrambòrd dels seus vint ans. Son biais de dire que tot èsser uman merita un agach e una man porgida, que tot èsser uman, qual que siá e d'ont que venga a drech a sa part de bonaür e que res justifica pas jamai qu'òm l'abandona a sa misèria e a son desesper m'a tornat balhar de coratge e de vam. Non pas qu'i cresiái pas mai, mas, o cal plan reconéisser, la vida d'ara e tot çò que se passa, tot çò que vesèm o ausissèm, nos fa, de còps que i a, dobtar de tot e mai de l'òme.

Aquestes moments foguèron per ieu l'escasença de me remembrar, que, quand èri jove, ieu tanben voliái faire quicòm per los autres. A una epòca, lo filme titolat "Es mièjanuèch doctor Schweitzer" m'aviái prigondament marcat e ieu tanben voliái partir... La vida n'a decidit autrament, mas las conviccions son demoradas. Fin finala, es plan vertat : los chins fan pas de cats !