Remembre d'enfància (primièra partida)

Aquela crenhença de la pagina blanca que ne parlavi lo còp d'abans data pas d'uèi. En charrant sus aquel subjècte un luenchenc remembre m'es tornat pel cap. Coma qué, aquel exercici del blòg pòt, endacòm, semblar a una sesilha de psicanalisi. Pr'aquò e, sens comptar que lo prètz es francament mai abordable, cresi que m'agrada mièlhs lo sofà de la Melania a lo de quin que siá psicanalista. Mas tornem a nòstres afars.

Coma o disiái, quand èri pichòt, tre l'edat de sèt ans, (al temps passat èra considerat coma l'edat de rason, ara sabèm pas pus quand es) mos parents pensèron que seriá plan per ma santat fisica e segurament morala (anima sane, in corpore sano...) de m'enviar en colonia de vacanças. A l'epòca èra fòrça a la mòda.

La glèisa del sègle XIIe

Aquela colonia se debanava a Prevenchères qu'es un vilatjòt que se trapa al levant del departament de Losera. Situat a catòrze quilomètres de Vilafòrt dins la valada del Chassezac a una altitud de 800 mètres, lo vilatge, qu'es pas particularament interessant, possedís una glèisa bèla del sègle dotze que davant i trona un tilholàs que foguèt plantat del temps d'Enric lo quatren. 

Lo tilhòl davant la glèisa

D'aquela colonia, me demòran, dins lo cap e dins lo còr, de remembres nombroses e excellents. Malgrat una disciplina pro sevèra, la colonia èra menada per un prèire jesuita que sabiá çò que voliá, l'ambient i èra fòrça agradiu per un jove coma ieu. Los jòcs, disiam totjorn lo grand jòc, èran per lo mens virils – a l'epòca la mescladura dels sèxes èra pas de misa - mas nos daissavan fòrça libertat e iniciativa e cadun, los pichòts coma los mai grands, aviá de còr de faire ganhar son camp. D'unes èran mitics e portavan un nom que degun en ne charrant podiá s'enganar : los contrabandièrs, la diligéncia, la davalada de las sacas, e lo mai mitic de totes, perque lo mai grand, lo mai espandit dins l'espaci : la famosa presa del vilatge. Las règlas èra plan definidas, mas seriá tròp complicat per de non iniciats de dintrar dins lo detalh. Ai tanben de remembres fòrça bons de las velhadas que s'acabavan quasiment totjorn per una istòria, e Dieu sap se demest los monitors (a l'epòca se disiá pas animators) i aviá de contaires de tria. Las escorregudas èran tanben l'escasença de "supers" jornadas coma se diriá ara. Me recòrdi aver "visitat" de vilatjòts perduts dins la montanha e ont pas cap de rota menava. Se podiá i anar pas que per de caminòls de tèrra e encara los caliá conéisser. D'unes èran encara abitats per un papet o una mameta de la cara burinada e fòrça rufada, d'autres èran estats abandonats fasiá pas gaire e me remembri èsser dintrat dins una pichòta escòla ont tot èra demorat en l'estat, un pauc coma se lo regent veniá de barrar la pòrta aprèp la sortida dels escolans. Uèi, totes aqueles vilatjòts que menaçavan roïna, an tornat trapar un segonda vida. Totes o gaireben son estats reviscolats, mas l'acuèlh dels novèls estatjants es pas tant calorós coma lo dels ancians... Aital va la vida !