Remembre d'enfància (segonda partida)

La colonia, uèi remplaçada per un lotejament

D'aquela colonia, gardi doncas de remembres fòrça, fòrça bons. I aprenguèri e visquèri de causas que segurament son pas demoradas sens consequéncias sus ma vida d'adult, mas aquò es una autra istòria, benlèu farà l'objècte d'un pòst venent, perqué pas ?

Dins aquel tablèu del païsatge que benlèu, pòt paréisser un pauc idillic, i aviá pasmens doas nívols que venián regularament enfosquir l'asuèlh. Lo primièr, tornava a cada fin de setmana. D'efièch, aprèp la messa granda qu'èra celebrada un pauc mai tard que pendent los autres jorns, la matinada tota èra reservada a l'escritura de la letra als parents. Aquela letra qu'èra obligatòria deviá imperativament claufir un fuèlh rècto-vèrso e èsser acabada abans lo dinnar. Mentre qu'èra pas, èrem pas autorizats a nos ataular. E es aquí, que per ieu començava una vertadièra cachavièlha. La paur de la pagina blanca, aquela que ne parlavi en començant aquel blòg. E aquesta paur que, se cambiava d'unes còps en vertadièra obsession, èra dobla. Non solament, caliá trapar d'idèas e las desvolopar, mas de mai, caliá pas embrutir los qualques fuèlhs que los parents avián precaucionosament plaçats dins la valisa abans la partença. Caliá doncas soscar abans d'escriure e evitar de faire tròp d'escafaduras. Per ieu èra francament una tortura vertadièra . Urosament, los monitors en bons samaritans nos ajudavan, subretot als nivèls de las idèas. Tant coma me remembrèsse, cresi pas èsser estat jamai privat de repais, mas o devi plan avoar mas letras son pas jamai estadas tornadas entre las primièras. Fin finala e a l'agach d'ara, tot aquò sembla plan derisòri e pasmens... Encara uèi la pagina blanca demòra per ieu una empacha malaisida de passar.

Curiosament, l'autra nívol que veniá tanben regularament escuresir d'aquel temps benesit, èra lo temps de la prangièra. Jamai, jamai un sol còp, me soi endormit ni mai jamai aconsomit. E vira que vira, jamai lo sòm voliá pas venir e las doas oras que durava aquel exercici afrós me pareissiá una vertadièra eternitat. Ela tanben èra obligatòria e aviam ni lo drech de legir ni, a mai fòrta rason, lo de parlar amb sos vesins quitament a votz bassa. Per los insomniacs, coma ieu, aquel temps, considerat generalament coma un temps de plaser, èra, el tanben, un temps fòrça desagradiu, un temps de languiment interminable.

Al revèrs del primièr remembre, devi dire per èsser onèst, que per aquel las causas an plan cambiadas. Uèi e aquò, dempuèi de temps, lo moment de la dormida es pas pus, luènh se'n cal, un moment de dolor. Ben al contrari ..! Coma qué las causas pòdon mudar.

Mas, aquò es una autra istòria e farà l'objècte del pòst venent.    

La prangièra en colonia