Gardarem la prangièra !!!

En acabant l'avantdarrièr pòst, ont vos parlèri de las dificultats, que pichòt, me faguèron patir per trapar lo sòm pendent lo temps de la prangièra que nos foguèt impausada en colonia de vacanças, vos prometèri de tornar sus aquel subjècte.

Mas dempuèi longtemps, benlèu dempuèi mon maridatge, las causas an plan cambiat. D'efièch, lo subjècte de la dormida es per ieu un subjècte important que cal pas negligir e subretot pas prene a la leugièra. En çò meu, es a dire a l'ostal, lo mond tot o sap. Umans e bèstias sabon dempuèi de temps que lo moment d'aprèp lo repais es sacrat. Tot bruch e, a mai fòrta rason, tot rambalh es rigorosament enebit e castigat. De segur, degun es pas obligat de dormir, cadun pòt faire çò que vòl, mas dins l'estricte respècte de la quietud e de la benestança dels autres. 

Malurosament, se soi arribat, non sens pena o devi reconéisser, a obténer qu'aquela règla siá generalament respectada per mos pròches, n'es pas atal meteis per los de l'exterior, luènh ne cal. E aquò es encara mai verai dempuèi la moda de las plataformas telefonicas d'ont òm te sona per te vendre un molon de conariás que n'as pas res de faire, subretot al moment sacrat de la prangièra. D'efièch, es totjorn al moment crosal ont lo sòm t'emmantèla docetament e ont ton esperit s'enfonza suavament dins los braces de Morfèu, coma lo det dins la chantilhi, que patatrac ! la sonariá clantís. Se diriá qu'aquel colhon de telefòn es content de faire ressonar sa putan de fanfara...

      - Allô ! Digatz, soi plan en çò sénher Agret ? ...De segur ! Qual vòl que siá ! Lo Papa !!!

Sulpic, sabi a qual ai afar. Las voses son totjorn las meteissas, luènhas, nasilhardas, se semblan totas e mai se semblan venir dels païses del levant, a aquel moment precís, an pas res d'enfachinant pas mai en mai que de sèxi.

La reaccion se fa pas esperar. Sulpic e abans que la votz comença son discors que coneissi quasi per còr, la responsa giscla d'un sol trach e sens tròp de cortesiá :

    - Non, mercé madomaisèla, soi pas interessat, ai ja çò que me cal. Soi a dormir e en çò      nòstre, madomaisèla, lo temps de la prangièra es un temps privilegiat que degun a lo drech de gastar. Veni vos destorbar, ieu, dins los vòstres moments d'intimitat ? Non ! Alara, vos grandmercegi de ben voler respectar los meus ! E sus aquelas qualques paraulas agradivas, torni agrafar lo telefòn en repotegant tot solet.

Ailàs, tot es fotut. Lo sòm es partit e adieu, tornarà pas ! Per uèi, la prangièra es acabada...

Sabi plan qu'aquela filha i es per pas res. Sabi que cadun deu trabalhar e poder ganhar sa vida onèstament. Sabi qu'es pas plan elegant de tornar agrafar lo telefòn al nas d'una persona e encara mai d'una domaisèla. Es vertat tot aquò, o sabi, soi pas completament desprovesit de tota civilitat. Mas es mai fòrt que ieu. Pòdi pas suportar, ni mai acceptar que lo brieu de la sèsta posca èsser mes en causa. Dins lo nòstre miègjorn, e aquò dempuèi de lustres es un plaser que se discutís pas, es un plaser que se congosta amb moderacion, mas sens entrava. Alara, perqué se'n privar ? O vos demandi...